Ἡ ἐκκλησιαστική μουσική ἀπό τήν ἐποχή τῶν τριῶν μεγάλων διδασκάλων μέχρι τὶς ἡμέρες μας

Ὡς κύρια χαρακτηριστικὰ τῆς περιόδου αὐτῆς θά μποροῦσαν νά ἀναφερθοῦν: α) ὁ τερματισμὸς τῆς δυσκολίας γιὰ τὴν ἐκμάθηση τῆς βυζαντινῆς μουσικῆς μέ τήν καθιέρωση τοῦ νέου μουσικοῦ συστήματος, β) ἡ μεταγραφή τῶν μελωδημάτων πού ἐξεκίνησαν οἱ τρεῖς δάσκαλοι καὶ συνέχισαν οἱ μαθητές τους, γ) ἡ πλήρης ἀνάπτυξη τῆς μουσικῆς τυπογραφίας καί οἱ πολύ ἀξιόλογες μουσικές ἐκδόσεις, καὶ δ) ἡ πλήρης ἀποσαφήνιση καί σταθεροποίηση τοῦ θεωρητικοῦ μέρους τῆς βυζαντινῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς.

Τήν περίοδο αὐτή, ἔχουμε σπουδαίους μουσικούς, ὅπως οἱ παρακάτω: Κωνσταντῖνος ὁ ἀπό Σιναίου Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Κωνσταντῖνος ὁ Βυζάντιος, Ἀντώνιος, Ἀθανάσιος Μητροπολίτης Σελευκείας, Ἀπόστολος Κρουστάλας, Πέτρος Συμεών Ἁγιοταφίτης, Θεόδωρος Συμεών, Θεόδωρος Φωκαεύς, Παναγιώτης Πελοπίδας, Ζαφείριος Ζαφειρόπουλος, Πέτρος Γεωργίου Βυζάντιος, Ἀθανάσιος Χρηστόπουλος, Βασίλειος Στεφανίδης, Γεώργιος Λέσβιος, Ἀνέστης Χανεντές, Ἰωάννης ὁ Βυζάντιος, Στέφανος Μιχαήλ, Γεώργιος Ρύσιος, Σταυράκης Γρηγοριάδης, Ὀνούφριος ὁ Βυζάντιος, Θεόδωρος Ἀριστολῆς, Γεράσιμος Κανελλίδης, Κυριάκος Φιλοξένης ὁ Ἐφεσιομάγνης, Γεώργιος Ραιδεστινός ὁ Β΄ καί Γεώργιος Βιολάκης.